بهانه ای برای نوشتن

جمعه 2 دی 90

وقتی به این فرشته معصومی که سه ماهه زندگی من رو متحول کرده فکر می کنم، به وضوح درمی یابم که دیگه هرگز بدون اون نمی تونم زندگی کنم. عاشق حرکات صورتشم وقتی که داره چرت می زنه. بارها و بارها ازش تو این حالت فیلم گرفتم و هنوز اونقدر برام جذابه که وقتی چشمهاش بسته است و گوشه لبش رو کج می کنه و سرش رو می ده عقب، دیوونه اش می شم. هنوزم مثل روزهای اول دوست دارم به این موجود کوچولویی که از وجود خودمه نگاه کنم و باهاش بیشتر آشنا بشم. به دنیای کوچیک ما که با اومدنت اینقدر شیرینش کردی خوش اومدی مامانم. خوشحالم از اینکه تو رو داریم و خوشحالم که آماده اومدنت بودیم. با مرضیه و مامان برای خریدن تک تک وسایلت ساعتها وقت گذاشتیم و اتاقت رو با عشق چیدیم. با محمد لحظه به لحظه رشد و تکاملت رو تو کتابها دنبال کردیم و بهترین شرایط رو برای تولدت فراهم کردیم و شادی مون رو با تمام آدمهایی که ذوق دیدنت رو داشتند تقسیم کردیم.

حالا تو آروم در کنار من خوابیدی و با هر نفست که تو قلب و روح من می پیچه، بهم یاد اوری می کنی که مسئولیت بزرگ زندگی من شروع شده. بهت قول می دم تمام توانم رو برای خوشبختیت به کار بگیرم. عاشقانه دوستت دارم.